Back to normal?
Ik moet het toegeven: ik zal het een beetje missen, die corona-tijden. Het heeft wel iets gezellig, zo met z’n allen thuis opgesloten zitten. En ja: het beperkte woon-werkverkeer van de keuken naar de livingtafel i.p.v. van Sint-Niklaas naar Turnhout is zeker niet onaangenaam.
It’s all part of the game
Mijn zoon van 12 ontdekte voor de eerste keer dat het bureau op zijn kamer niet alleen dient om speelgoed op te verzamelen. Aanvankelijk zaten mijn dochters van 8 en 10 ook apart te werken, maar dat bleek al gauw iets té plezant. Vanaf week 2 kwamen zij onder het alziend oog van papa te zitten (lees: om het uur eens verstrooid opkijkend van zijn computerscherm). Alle drie met een hoofdtelefoon op en een tablet of PC er bij lijken we soms op een stelletje verslaafde gamers.
Oude en nieuwe gewoontes
Tussen mails, adviezen, beleids- en beheersplannen door, wordt er soms aan mijn mouw getrokken. “Hoe moet ik deze oefening maken?” of “Kan jij de code van de iPad nog eens ingeven?” Om 10u en 14u30 gaat de wekker: speeltijd! Eén ding is niet veranderd: elke middag staat er een cola klaar om er weer in te vliegen. Al is dat door het snel-snel shoppen in een gemondmaskerde supermarkt noodgedwongen een paar dagen cola zero geweest… Tijdens videoconferenties nemen de dochters hun toevlucht tot de keukentafel. Na een eerste vergadering word ik gedwongen om een hoofdtelefoon op te zetten: “Niet zo luid praten papa!” Zelf hebben ze dagelijks een “Meet” met hun leraars en klasgenootjes.
En zo zijn ineens twaalf weken voorbij. Sinds kort mogen er twee opnieuw naar school in een wisselsysteem. Afgezien van de stinkende handgel en leerkrachten met mondmaskers, vinden ze het geweldig. En ik ben blij dat ik eens uit mijn kot mag om werven te gaan bezoeken, zelfs met een mondmasker.
Als ik maar niet stil moet zijn…
